هند، استانی دارد به نام مگالایا (Meghalaya). گمان می رود که اینجا یکی از پر باران ترین مناطق دنیا باشد. در این منطقه جنگل هایی انبوه و رودهای خروشان بی شمار قرار دارد.
گذر از این رودها یکی از دغدغه های همیشگی مردم بوده است. اما مردم این ناحیه به جای بنا کردن پل هایی از چوب، سنگ، فلز یا سیمان و بتن و به جای استفاده از دانش مهندسی و معماری پل، سال های متمادی است که آراسته به هنر و دانشی منحصر به فرد شده اند! آنها پل ها را نمی سازند، بلکه می رویانند!
مردم ریشه ها و شاخه های درختانی را که در دو سوی رودخانه قرار دارند، با دست در راستای افقی قرار می دهند و به تدریح شبکه ای زنده از ریشه ها و شاخه ها ایجاد می کنند.
طول بعضی از این پل های زنده به حدود سی متر هم می رسد و می تواند وزن پنجاه نفر و حتی بیشتر را هم تحمل کند.
از آنجا که این پل ها زنده هستند، مقاومت و دوام آنها نسبت به پل های چوبی، بسیار بیشتر است. از آنجا که میزان بارش سالانه در این منطقه از هند، ۱۵ متر است، این پل های زنده به تدریج رشد می کنند و بر مقاومت آنها افزوده می شود.
ساکنان محلی هند، بیش از هزار سال است که این کار را می کنند، آنها بیشتر از درخت کائوچو برای این کار استفاده می کنند.
البته ساخت یک پل با این روش، بسیار طول می کشد و ده تا پانزده سال طول می کشد، چرا که باید با صبر و حوصله فراوان و بدون آسیب رساندن به بافت زنده درختان، آنها را در جهت مناسب رویاند. در عوض پلی ساخته می شود که برای نوه های سازنده هم قابل استفاده خواهد بود.
بسیاری از ساکنان این هنر را به فرزندان خود می آموزند و به آنها یاد می دهند چطور بدون آسیب رساندن به ریشه های درختان با شکیبایی، پل هایی سبز درست کنند. این پل ها نمونه ی والایی از پیوند انسان و طبیعت است.
و جمله ی آخر اين كه در قرن 21 يكي از مهمترين ويژگي ها، جزيي از چرخه طبيعت بودن يعني فناناپذيري است.
No comments:
Post a Comment