آن شرافت گم شده کجاست؟
کم نیستند پزشکان شریفی که همچنان بر عهد و پیمان اخلاقی خود باقی مانده اند و سوگند آخر کار را به خوبی خوب به یاد دارند و بدان پایبندند. قدرشناسی آنان در این گفتار نمی گنجد به قطع و به یقین! اما اگر حتی یکی هم در این خیل بسیار پیدا شود که سوگند سقراط را به فراموشی کامل سپرده باشد، خیلی زیاد است. آخر اینجا ایران است که فرهنگی چندین هزار ساله دارد. تنها یک مورد، آری یک مورد در اینجا گزارش می شود که باعث تاسف است گر این چنین باشد، این چنین!
چند وقت پیش نیمه های شب، یکی از بستگانم مشکلی براش پیش آمد و رفت اورژانس و متخصص قلب تجویز کرد: آنژیوگرافی. نتیجه: 20 درصد گرفتگی قلبی. تجویز: درمان دارویی. چند هفته گذشت و قرعه‌ی کار به نام پدر و مادر خودم افتاد. تجویز: آنژیوگرافی. تنها شانس ما این بود که پسرخاله ام از آمریکا آمده بود ایران. نسخه ها رو دید و گفت «مشکل که دارد، ولی چرا آنژیوگرافی؟ توی ایران مگر سیتی آنژیو ندارید؟» این اصطلاح جدید ِنجات بخش را پی گرفتیم و رسیدیم به بیمارستان قلب و دی و بیمارستان خمینی. آمار گرفتیم از این طرف و آن طرف که فرق اش را ببینیم با آنژیوگرافی، که پزشک های قلب همگی گفتند «به دقت آنژیوگرافی نیست، نکند گول بخورید ها!»
حالا حسن سیتی آنژیو این بود که تیغ نمی زدند رگ کشاله را پاره کنند و یک دوربین بفرستند توی رگ ها. یعنی خون نمی پاشید تا سقف اتاق آنژیوگرافی. بعد هم یک کیسه ی شن نمی گذاشتند روی پای آدم که خون نزند بیرون. یک ماده ی رادیواکتیو تزریق می شد و با یک دستگاه شبیه ام‌آر‌آی همان کار انجام می شد. بدون هیچ ترس و اضطرابی. بدون ریختن یک قطره خون. فقط گیر کرده بودیم سر آن «به دقت آنژیوگرافی نیست، گول نخورید ها». حالت واضح و مشترکی که توی چشم های همه ی آن متخصصین قلب دیدم «جا خوردن بود». نمی دانستند از کجا فهمیده ایم اسم سیتی آنژیو را. به پدرم گفتم بیشتر مشورت کند، که بوی پول دارم حس می‌کنم!! تحقیق انجام شد و نتیجه جالب بود. «سیتی آنژیو» نه تنها دقت اش کمتر از آنژیو نبود، که مقایسه شان شبیه بود به مقایسه ی فلاپی دیسک و دی وی دی. تفاوت تکنولوژی ها بالای بیست سال بود. دلمان قرص شد و هردوشان جمعاً با هزینه ای حدود هشتصد هزار تومان سیتی آنژیو را انجام دادند و شکر خدا مجموع گرفتگی هر دوشان روی هم 20 درصد هم نبود.
آن شرافت گم شده کجاست؟ عرض می کنم. هزینه ی آنژیوگرافی (که تیغ دارد و ترس و خون) حدود یک تا یک و نیم میلیون تومان برای هر نفر است، و هزینه ی سیتی آنژیو حدود چهارصد هزار تومان. زمانی که صرف آنژیوگرافی می شود با احتساب یک تا دو شب بستری بودن بعد از آن (جدای از وقت های پذیرش و نوبت دهی و...) حدود دو روز است، و وقتی که صرف سیتی آنژیو می شود (باز هم جدای از پذیرش و نوبت دهی و...) حدود نیم ساعت. ترس و اضطراب شان را هم مقایسه نکنم که لابد می دانید. پس گیر برخی پزشک های متخصص قلب کجاست؟ مشکل خیلی پیچیده نیست. آنژیوگرافی را فقط متخصص قلبی که دوره ی مخصوص آنژیوگرافی را دیده باشد می تواند انجام بدهد، ولی سیتی آنژیو را یک رادیولوژیست (که البته او هم باید دوره دیده باشد) می تواند انجام دهد. یعنی انحصار آنژیوگرافی دست صنف خودشان است و انحصار سیتی‌آنژیو دست دیگران. چون طبیعتاً یک مرکز پزشکی ترجیح می دهد برای انجام کاری مشابه، حقوق خیلی کمتر یک رادیولوژیست را بدهد تا حقوق بالای یک متخصص قلب را. نکند پزشکی به تجارت کثیف تبدیل شود روزی!
بعد از پدر و مادرم دایی ام هم رفت سراغ چک آپ. ده سال پیش آنژیوگرافی کرده بود و حالا باید دوباره تست ورزش می داد. مشکل داشت تست اش. تجویز: آنژیوگرافی. پیش چهار-پنج تا از بهترین متخصصین قلب تهران رفت (که اگر هر شخصی فکر می کند صداش به جایی می رسد خواست اسامی را بهش می دهم) و همه گفتند آنژیوگرافی. آنقدر چرب زبانی و بازاریابی کرده بودند برایش که ما هر چه می گفتیم بیا اول برو سیتی آنژیو، - با این که می ترسید از آنژیوگرافی- قبول نمی کرد و استدلال پزشک را پذیرفته بود به این توجیه که اگر رگ اش گرفته بود همان جا یک باره برایش بالن می زنند یا استنت می گذارند و چه و چه. تاکید هم کرده بودند «اورژانسی» ست و حتی از سفر با ماشین یا هواپیما یا هر وسیله ی دیگری منع اش کرده بودند و نوبت اضطراری هم بهش داده بودند «همین فردا صبح». به هر زحمتی بود راضیش کردیم برود سیتی آنژیو و رفت و نتیجه: گرفتگی جزیی. درمان: یکی دوتا قرص فقط.
«سوگند یاد می كنم كه: از تضییع حقوق بیماران بپرهیزم و سلامت و بهبود آنان را بر منافع مادی و امیال نفسانی خود مقدم دارم...»
منبع: نشر نخعی
No comments:
Post a Comment