آخرین جام را می خورم به سلامتی
پیوندی که از هم گسست
تنهایی ما دو تا
اندوه من
همیشه می خورم به سلامتی
لبانی که دروغ گفتند
چشمانی که چون گور سرد بودند
دنیایی بی رحم و خشن
و نجات بخشی که در خواب است
جدایی از تو هدیه ای است
فراموشی تو نعمتی
...
اما عزیز من
آیا زنی دیگر
صلیبی را که من بر زمین نهادم
بر دوش خواهد کشید؟
...
آناآخماتووا / ژوئن 1934
دوستي گلداني است که نشسته است در ايوان سحر
و دميده است در او تازه گلي
چار فصلش همه سبز، آشتي شاخه او
عطري از عاطفه در او جاري
تارش از ململ عشق
پودش از مخمل ابر
سينه اش برکه ی باران بلور
دامنش از شبنم پرگوهر
بر لب هر برگش نقشي از خنده ی شيرين بهار
از طراوت سرشار
بشکند روزي اگر ساقه اي از اين گل سرخ
دل ما مي شکند، دوستي مي ميرد
می شود پای خزان باز به کاشانه ی ما
دوستي گلداني است که دمیده است در او تازه گلی
بر لب هر برگش نقشي از خنده ی شيرين بهار
از طراوت سرشار
بشکند روزي اگر ساقه اي از اين گل سرخ
دل ما مي شکند، دوستي مي ميرد
...
